"Metody integracji bazowych podsystemów według "Y-CIM" W.A. Scheer'a" Rafał Skirzyński, Grupa: ZP-11, kwiecień 2008
3. Modele CIM 4. Kierunki integracji wg. Modelu Y-CIM
"Metody integracji bazowych podsystemów według "Y-CIM" W.A. Scheer'a" Rafał Skirzyński, Grupa: ZP-11, kwiecień 2008
3. Modele CIM 4. Kierunki integracji wg. Modelu Y-CIM
Głównym założeniem modelu Scheera jest pionowe pokazanie przebiegu działań integracji. Z lewej strony modelu znajdują się informacje dotyczące planowania i organizacji, czyli funkcje ekonomiczne przedsiębiorstwa. Proces planowania produkcji zaczyna się zaplanowaniem potrzeb pierwotnych. Następnym etapem jest zaplanowanie gospodarki materiałowej, stworzenie harmonogramu produkcji oraz optymalizacja możliwości produkcyjnych. Zakończeniem planowania jest dopuszczenie zlecenia. Wszystkie informacje z tej częsci powinny być zintegrowane z produkcją. W skład produkcji zintegrowanej z planowaniem ekonomicznym firmy wchodzą: sterowanie prdukcją, rejestracja danych zakładowych oraz kontrola ilości, czasów i kosztów. Integracja pionowa tych zadań pozwala zakładać, że efekty końcowe będą zgodne z założeniami początkowymi.
Prawa strona modelu zawiera infrmacje techniczne. Zadaniami, które połączone są w ramach procesu polanowania są: projektowanie wyrobu, konstruowania, planowanie pracy oraz programowanie obrabiarek. Odpowiadają im odpowiednio systemy: CAE, CAD, CAP-CAM, CAM. Po zakończeniu etapu planowania konieczna jest integracja z procesami produkcji, czyli kolejnymi etapami sterowania: maszyn numerycznych, systemami transportowymi, robotami a zakończone kontrolą jakości. Integracja ta pozwala na zespolenie działań dążących do połączenia systemów CAD i CAM.
Informacje wyjściowe do procesu planowania powinny być ze sobą zintegrowane i te same na wszystkich etapach. Dla etapów planowania CAD oraz gospodarki materiałowych bazą wyjściową są specyfikacje, zaś dla planowania CAP i obciązenia maszyn odpowiednie plany pracy. Dzięki temu obydwie funkcje (ekonomiczna i techniczna) procesu mogą być wykonywane jednocześnie, zaś ich wyniki są ze sobą współmierne i pozwalają na ich zintegrowanie przy przejściu do etapu produkcji.
Sterowanie produkcją powinno być ściśle związane z komputerowym wspomaganiem wytwarzania. Pozwala to na maksymalne wykorzystanie możliwości produkcyjnych oraz wykonywanie kilku zadań jednocześnie.
Aby przedsiębiorstwo działało poprawnie konieczna jest jednoczesna integracja ze środowiskiem zewnętrzynym. Kolejne etapy planowania wymagają konkretnych danych, które nie zawsze są dostępne w firmie. Planowanie i produkcja powinny opierać się o dane finansowe tak, aby działania przyniosły wymierne efekty. Wyjściem do działań jest wstępna kalkulacja kosztów, która określa opłacalność wykonywanych działań. Dlatego też istotne jest współdziałanie procesów z funkcjami księgowości celem dostarczenia potrzebnych danych wyjściowych z zakresu finansów.
Wszelkie działania w procesie powinny być elastyczne by móc reagować na wszelkie zmiany w miarę jego przebiegu. Dlatego też konieczna jest integracja podsystemów celem wymiany informacji między nimi. Integracja polega tutaj na wymianie danych z dostawcami,klientami.
Użyteczność różnych kierunków integracji powinna być dostosowana do charakteru i wymagań danego przedsiębiorstwa. Przy produkcji seryjnej największe znaczenie mają integracje CAD/CAM, danych bazowych oraz planowania i sterowania produkcją. Najmniejsze znaczenie ma tutaj integracja finansowa, czyli kosztów i księgowości. Odwrotnie jest w przypadku produkcji wielkoseryjnej, gdzie duże znaczenie przypisuje się kosztom, danym wewnętrznym i zewnętrznym praz sterowaniu produkcją. Produkcja jednostkowa powinna kłaść nacisk na integrację planowania i sterowania produkcji, danych bazowych oraz finansową oraz średni nacisk na pozostałe kierunki integracji.
